Samochód Tomka na jednej z podlaskich dróg.

Tomek wraca po ciężkim dniu do domu. Był w Białowieży, gdzie trafiła mu się fucha – Maciek, znajomy jeszcze z czasów nauki w technikum, poprosił go o pomoc przy wstawianiu okien. Tomek umie robić to doskonale, chociaż w ostatnim czasie chętniej przyjmuje zlecenia związane z elektryką. Wyjazdu do ulubionej Białowieży nie mógł jednak odmówić. Ma do niej duży sentyment, bo to w końcu tam, w czasie nauki w białowieskim Technikum Leśnym, poznał Magdę.

Gdy wraca do domu po ciężkim dniu pracy, wpada w nostalgiczny nastrój. Jadąc puszczańską drogą z Białowieży do Hajnówki, zaczyna wspominać, ileż to chwil tam razem spędzili. Najbardziej chyba zapadły mu w pamięci wspólne wieczorne wyjścia we wrześniu pod bramę rezerwatu ścisłego w celu nasłuchiwania żubrów. We wrześniu na ogół ciche żubry się uaktywniają, wydając specyficzny dźwięk, który ma na celu zainteresowanie sobą samicy. Jednak nie tylko te wrześniowe wycieczki tak utkwiły w jego głowie. Jadąc samochodem i mijając kolejne puszczańskie ścieżki , w pamięci pojawiają mu się kolejne chwile związane z puszczą i okresem nauki w szkole średniej – szkolenia, wycieczki , prace terenowe… Ile tego było… Radosne wspomnienia po chwili przerywają jednak te trochę mniej miłe, bo jednak nie do końca wszystko poszło po jego myśli. Pracy w wymarzonym zawodzie nie dostał. Może trochę ze swojej winy, bo miał propozycję , ale z Lubelszczyzny. Zrezygnował, bo nie chciał wyjeżdżać z ukochanego Podlasia. Wolał poczekać i czeka aż do teraz. Może to taka moja podlaska specyfika – myśli. – W końcu ani mój ojciec, ani dziadek nigdzie nie wyjeżdżali…

Przez te wszystkie rozmyślania Tomek zupełnie nie zauważa, że zbliża się już do domu i pewnie, gdyby nie migająca lampka w samochodzie oznaczająca kończące się paliwo, to ten jego nostalgiczny stan jeszcze by się przedłużył. Jednak obawa, że stanie w środku pola i będzie musiał szukać wyjścia z tych paliwowych opresji , przywraca go do realności. Na szczęście udaje mu się dojechać do celu, co prawda na oparach, ale jednak. Zostawia samochód przed domem i wchodzi do środka, gdzie już czeka na niego żona z kolacją.

Magda: Jesteś wreszcie! Martwiłam się już o ciebie.

Tomek: A jakoś tak powoli jechałem. Ale też od Maćka wyjechałem dopiero o 17.

Magda: No ale to nawet! Półtorej godziny jechać 60 km? Co, Warszawa się z Hajnówką miejscami zamieniła? Korki były?  

Tomek:  Ha, ha, ha. Jechałem przepisowo, jestem wzorowym kierowcą.

Magda: Dobrze wzorowy kierowco, to zdejmij wreszcie tę kurtkę i siadaj do stołu.

Tomek: Z chęcią. Oj, padnięty jestem. I wiesz, w ogóle to dojechałem na oparach. Chyba muszę pojechać jutro zatankować na Białoruś.

Magda: No jedź, jak trzeba to trzeba. A wiza ci się przypadkiem nie skończyła?

Tomek:  Nie, nie. Mam wizę do końca maja.

Magda: A to coś mi się pomyliło. Jak w ogóle u Maćka? Wszystko zrobiłeś, co miałeś zrobić?

Tomek: Tak, na szczęście tak. Maciek nas zaprosił do siebie za miesiąc na parapetówkę.

Magda: O, super! No to pojedziemy. Dużo mu jeszcze zostało do zrobienia?

Tomek: No będzie musiał jeszcze malować okna i meble musi kupić. Ogólnie ładnie będzie wyglądać jego mieszkanie po remoncie.

Magda: A czekaj, w której części Białowieży on ten dom kupił? Bo mi nie wspomniałeś.

Tomek: Wiesz co, jak z Białowieży jedzie się do Grudek. Jakieś trzy minuty piechotą od tego marketu, co jest przy wyjeździe ze strony Hajnówki.

Magda: A to już mniej więcej kojarzę.

Tomek: A właśnie, a propos tego sklepu. Poszedłem tam i wiesz kogo spotkałem? Wajraka!

Magda: Tego przewodnika? On chyba mieszka niedaleko, tak?

Tomek: Tak, w Teremiskach… Mam wrażenie, że ten facet nic się nie zmienia. Takiego samego go pamiętam z nagłówków gazet , jak protestowali w 2007 roku w Dolinie Rospudy, wiesz, przeciwko budowie tej obwodnicy*.

Magda: Powietrze ma dobre, to i starzeje się wolniej. Ale on dla mnie jest taki nieoczywisty. Z jednej strony to ma rację, że cała puszcza powinna być Parkiem Narodowym**, a z drugiej… to pytanie, czy nie utrudnia to jakoś życia mieszkańcom… On dalej pisze artykułyi robi zdjęcia dla „Gazety Wyborczej”?

Tomek:  Tak, chyba tak. Wiesz, prawda jak zwykle leży gdzieś pośrodku… A właśnie. A propos zdjęć! Widziałem dzisiaj żubry, jak jechałem to zrobiłem zdjęcia. Chodź, pokażę ci.

Magda: Już, już. Tylko wyjmę babkę ziemniaczaną z piekarnika .

Tomek: O kochana jesteś, jak dawno nie było babki ziemniaczanej.

Magda: Tak jakoś dzisiaj mnie natchnęło. Przypomniało mi się, jak z babcią ją piekłyśmy. Ona to dopiero robiła babkę ziemniaczaną… Najlepszą na całym Podlasiu.

Tomek:  Ale twoja też jest pyszna!

Magda:  Nie mów hop, póki nie przeskoczysz! No dobra, pokaż mi te zdjęcia!

Tomek:  Już... zobacz, zobacz jakie duże stado!

Żubry - symbol Białowieskiego Parku Narodowego.

* W 2007 roku w Polsce rozgorzał spór na temat budowy obwodnicy Augustowa w województwie podlaskim, która miała prowadzić przez cenne przyrodniczo tereny - Dolinę Rospudy. Na skutek protestów ekologów przebieg drogi został zmieniony.

Tomek i Magda na kolację zjedli babkę ziemniaczaną. To potrawa charakterystyczna dla Białorusi - ale jest popularna również w północno-wschodniej Polsce. Zobacz galerię z popularnymi na Podlasiu potrawami. Zdjęcia kartaczy i babki ziemniaczanej: Przemysław Wierzbowski.

1. Babka ziemniaczana to potrawa ze startych surowych ziemniaków  wymieszanych ze skwarkami z boczku lub słoniny.
2. Chłodnik to zupa podawana na zimno ze zmiksowanych lub poszatkowanych warzyw i owoców.
3. Kartacze to potrawa z masy ziemniaczanej, faszerowana mięsem mielonym

фарш